Siudowski Bogdan, pseud. Marcin (1921–1992), żołnierz Armii Krajowej, dziennikarz, działacz społeczny. Ur. 14 II w Przydatkach koło Brodnicy w rodzinie ziemiańskiej, był synem Konrada (zob.) i Heleny z domu Peto.
Do r. 1939 S. uczył się w gimnazjum w Brodnicy. W kampanii wrześniowej był żołnierzem stacjonującego tam 67. pp i wziął udział w walkach przygranicznych z Niemcami, potem w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy wrócił do Brodnicy, gdzie został aresztowany przez Gestapo. Udało mu się zbiec do Warszawy i tam pracował jako robotnik w spółdzielczości mleczarskiej. Jednocześnie uczęszczał na tajne komplety gimnazjalne i uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie studiował konspiracyjnie rolnictwo i ekonomię w SGGW.
W początkach 1940 r. wstąpił S. do Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) i z grupą uciekinierów z Pomorza był czynny w małym sabotażu i kolportażu prasy podziemnej. Działał następnie w AK pod pseud. Marcin. Ukończył szkołę podchorążych ze stopniem plutonowego. Brał udział w akcjach dywersyjnych, przewoził broń, był ochotniczym kurierem dowództwa AK, wielokrotnie jeździł w Lubelskie, gdzie uczestniczył w walkach oddziałów partyzanckich w obronie wsi tego regionu przed niemieckimi akcjami pacyfikacyjnymi. W jednej z bitew pod Trzeszczanami w pow. hrubieszowskim został ranny; uwięziony w Zamościu, zbiegł do Warszawy.
Po wybuchu powstania warszawskiego 1944 r. S. walczył w zgrupowaniu «Bełt» w 3. batalionie 21. pp im. Dzieci Warszawy, gdzie jako dowódca drużyny, 19 VIII, zniszczył czołg oraz uczestniczył w walkach przeciwko niemieckim strzelcom wyborowym. Potem dowodził barykadą powstańczą w Al. Jerozolimskich. Za udział w zdobyciu szkoły przy ul. Książęcej został odznaczony Krzyżem Walecznych i mianowany sierżantem podchorążym. W 1. dekadzie września powierzono mu obronę barykady powstańczej – przejścia w Al. Jerozolimskich 23. Był dwukrotnie ranny; mimo sprzeciwu lekarzy opuścił szpital polowy przy ul. Kruczej i dowodził obroną barykady do dnia kapitulacji. Dzięki utrzymaniu tej barykady udało się uratować życie tysiącom powstańców i cywilów, przedostających się kanałami po upadku Starego Miasta. Za ten okres walk mianowano S-ego podporucznikiem i przedstawiono do odznaczenia Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari.
Po kapitulacji Warszawy (2 X 1944), S. został wywieziony do obozu jenieckiego Lamsdorf (Łambinowice) na Opolszczyźnie, a stamtąd do lazaretów obozowych w Wistritz, Mühlenberg i Zeitheim. Po zakończeniu wojny, w maju 1945 zgłosił się S. ochotniczo do ośrodka wojskowego w Northeim, podlegającego I Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka, gdzie pełnił obowiązki dowódcy kompanii. Następnie wstąpił w szeregi WP podległego rządowi RP w Warszawie i był oficerem łącznikowym do spraw repatriacji w Polskiej Misji Wojskowej we Frankfurcie nad Menem. Od maja 1946 do lutego 1948 kierował repatriacją Polaków w Stuttgarcie. Po zakończeniu tej pracy został odwołany do kraju i zdemobilizowany w Toruniu w kwietniu 1948.
Tu S. rozpoczął pracę w przemyśle zbożowo-młynarskim. Organizował m.in. Polskie Zakłady Zbożowe (PZZ) w woj. szczecińskim i koszalińskim. Przeniesiony do Warszawy, był instruktorem PZZ, dyrektorem Rejonowego Przedsiębiorstwa Młynów Gospodarczych i wicedyrektorem oraz organizatorem budowy Kombinatu Młynarskiego w Szymanowie koło Sochaczewa. Następnie przeszedł do pracy dziennikarskiej w „Chłopskiej Drodze”. Równocześnie ukończył dwuletnie studia dziennikarskie na Uniw. Warsz. Pisał też m.in. do czasopisma „Za wolność i lud”, gdzie ogłosił m.in. W obozie jenieckim jak w obozie koncentracyjnym (1967 nr 19), Konspiracyjna drukarnia w hitlerowskim więzieniu [w Grodzisku] (1969 nr 22), także do „Trybuny Spółdzielczej” (Korespondenci zagraniczni w woj. krakowskim, 1975 nr 5).
S. działał w Stow. Dziennikarzy Polskich, Radzie Naczelnej ZBoWiD, Warszawskim Okręgu Związku Inwalidów Wojennych, w Toruńskim Tow. Kultury, Warszawskim Oddziale Tow. Miłośników Ziemi Michałowskiej. Ponadto w l. sześćdziesiątych przyczynił się do budowy ośrodka zdrowia w Sterdyni w pow. sokołowskim, w l. siedemdziesiątych – do budowy ośrodka zdrowia w Białym Dunajcu (w Nowosądeckiem), którego został honorowym obywatelem. W l. 1977–80 S. był inicjatorem, organizatorem i realizatorem budowy przychodni zdrowia w Podkowie Leśnej, gdzie jego też staraniem powstał Ośrodek Pamięci Narodowej. Zmarł 30 V 1992 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu w Brodnicy. Był odznaczony, m. in. poza wspomnianym Krzyżem Walecznych, Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari (wręczonym mu dopiero w r. 1991), Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem KEN.
S. był dwukrotnie żonaty: w r. 1942 ożenił się z Janiną z Ceglińskich, z którą rozszedł się po kilku latach, w r. 1974 – z Krystyna Zawiasą. Z pierwszego małżeństwa miał córki: Danutę, zamężną Wilary, dekoratorkę, i Małgorzatę, zamężną Dąbrowską, urzędniczkę (obie zamieszkałe w Warszawie) oraz syna Marka, przewodnika po Warszawie.
Ziemianie polscy XX wieku, Słownik biograficzny, W. 1994 (mylne nazwisko drugiej żony); – Bilski S., Zasłużeni dla regionu brodnickiego, Siudowski Bogdan, „Ziemia Michałowska” 1992 nr 12 s. 9; tenże, Zarys historii Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Brodnicy 1873–1973, Brodnica 1973 s. 104; Róg-Świostek M., Pamięci Bogdana Siudowskiego, „Chłopska Droga” 1992 nr 27 s. 6 (fot.); – Bilski S., Moje powroty do lat minionych, w: Szkice brodnickie, Praca zbiorowa pod red. K. Grążawskiego, Brodnica 1993 II; – „Chłopska Droga” 1992 nr 23 s. 2; „Życie Warszawy” 1992 nr 131 s. 18; – Siudowski B., Życiorys, Podkowa Leśna, 8 II 1980 (mszp. w posiadaniu autora); – Informacje rodziny: wdowy Krystyny z Podkowy Leśnej, brata Zbigniewa z P. i siostry Teresy Myzyk z Toronto.
Kazimierz Przybyszewski