Czarnik Bronisław (1858–1918), dr fil., kustosz Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, historyk literatury. Ur. w Bóbrce, studia średnie i wyższe ukończył we Lwowie, pozostał też wierny temu miastu aż do zgonu, wyjeżdżając z niego tylko dla odpoczynku lub poratowania słabego zdrowia. Od r. 1877 pracował w Zakładzie Ossolińskich przez okrągło czterdzieści lat. Cichy skromny, przysłowiowo pracowity i niezwykłej dobroci człowiek, z powodu bardzo wątłego zdrowia nie mógł nigdy rozwinąć swych talentów i wykorzystać ogromu zebranych wiadomości. Trawiony długie lata chorobą, zmarł we Lwowie 19 V 1918.
Jako bibliotekarz odznaczał się nadzwyczajną skrupulatnością, posuniętą często do drobiazgowości. Miłował swój zawód i instytucję, w której pracował, im też poświęcił najwięcej sił, zdolności i czasu. Poza sprawami Ossolineum zajmował się żywo historią literatury, przede wszystkim zaś galicyjskiej. Zgromadzone przez niego zapiski bibliograficzne (rkp Ossol. nr 6324) stanowią prawdziwą kopalnię informacji dla badaczy, zajmujących się życiem kulturalnym zaboru austriackiego. Interesowały go szczególnie osoby: A. Bielowskiego, W. Chłędowskiego, J. D. Borkowskiego, J. N. Kamińskiego, J. Korzeniowskiego, J. M. Ossolińskiego, często też zajmował się A. Mickiewiczem, poruszał niejednokrotnie sprawę potrzeb kulturalnych Lwowa. Spod jego pióra wyszedł szereg artykułów, recenzji, rozprawek i przyczynków krytycznych, opracowanych z niezwykłą dokładnością. Z epoki dawniejszej literatury opracował jedynie Żywot Łukasza Górnickiego.
Bruchnalski W., Bronisław Czarnik w »Pamiętniku Literackim« 1918, r. XVI 168 i n.; tamże wybór bibliograficzny prac Cz-a; Fischer A., Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Lw. 1927, 69; tenże, nekrolog w »Gazecie Lwowskiej« 1918, nr 113 z 23 V; »Gazeta Wieczorna« (Lw.) nr 4160 z 21 V i nr 4163 z 23 V 1918; B. Ossol. rkp. nr 6324 (materiały bibliograficzne) i 6322, 6323 (korespondencja).
Władysław T. Wisłocki