Michalski Bronisław Ludwik (1903–1935), poeta i dziennikarz. Ur. 19 IX w Sieniawie (pow. Jarosław), jako czwarte z jedenaściorga dzieci właściciela małego zakładu betoniarskiego Kaspra oraz Jadwigi z Kwaśnych. Szkołę powszechną ukończył w Sieniawie, potem uczęszczał od r. 1915/16 do gimnazjum w Jarosławiu, w którym w r. 1922 uzyskał maturę. W wojnie 1920 r. wziął udział jako ochotnik. Po maturze podjął studia na Uniw. Jana Kazimierza we Lwowie, najpierw na Wydziale Lekarskim, potem na weterynarii, a następnie na Wydziale Filozoficznym. Po przerwaniu studiów w r. 1928 został powołany do wojska; ukończył Szkołę Podchorążych w Zaleszczykach i służył w 52 p. piechoty w Złoczowie. W l. 1929–32 mieszkał u rodziny w Lublinie, gdzie pracował jako urzędnik, nawiązując jednocześnie kontakt z miejscowym środowiskiem literackim i dziennikarskim. M. należał do założycieli Związku Literatów w Lublinie w r. 1932. We wrześniu 1932 wyjechał do Krakowa, gdzie rozpoczął współpracę z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, zaś lata 1933–5 spędził w Warszawie, w kręgu cyganerii poetyckiej skupionej wokół J. Czechowicza (m. in. S. Piętak, H. Domiński, J. Łobodowski i W. Mrozowski). Nieustabilizowane życie i alkohol przy braku uznania krytyki sprzyjały wykolejeniu się M-ego. Dorywczo zajmował się pracą dziennikarską, współpracując z pismem „Obóz Młodych”. Wiersze, opowiadania i teksty dziennikarskie ogłaszał także w czasopismach: „Kamena” (Chełm Lubelski), „Kurier Literacko-Naukowy” (Kr.), „Miesięcznik Literatury i Sztuki” (W.), „Państwo Pracy” (W.), „Trybuna” (L.), „Zet” (W.) i in. W l. 1934 i 1935 otrzymał stypendium Funduszu Kultury Narodowej. Zmarł w Warszawie 27 VII 1935 w szpitalu, gdzie go przewieziono po wydobyciu z nurtów Wisły. We wspomnieniach o M-m okoliczności jego śmierci przedstawione są w dwóch wersjach: jako samobójstwo albo jako nieszczęśliwy wypadek. Pochowany został na cmentarzu na Bródnie.
Twórczość poetycką rozpoczął M. bardzo wcześnie; duży wpływ wywarła na niego początkowo liryka J. Zahradnika (z którym przyjaźnił się w czasie studiów we Lwowie) z jej przenikliwym smutkiem. Pierwszy tom M-ego pt. Wczoraj (L. 1932) wykazywał także oddziaływanie poetyki skamandryckiej, z którą jednak krzyżowały się impulsy ze strony awangardy lubelskiej, a zwłaszcza poezji J. Czechowicza; w tym duchu rozwijała się późniejsza twórczość M-ego. W liryce jego dominują motywy pejzażowe, ujmowane panteistycznie; także człowiek stawał się tu częścią przyrody, stapiał nierozerwalnie z elementami krajobrazu. Również metaforyka tych wierszy, początkowo rozlewna i spiętrzona, odwoływała się niemal wyłącznie do treści pejzażowych. W ostatniej fazie twórczości M-ego dominuje nurt bardziej osobisty, zaczyna pojawiać się motyw śmierci; nieuchronność jej przyjmuje początkowo poeta ze sprzeciwem i buntem, później przychodzi zgoda na nią. Pożegnanie ze światem i zapowiedź własnej śmierci wyraziły się m. in. w wierszach: O życiu i poezji, Nokturn, Dlaczego i Ostatni wiersz. Wypowiedzi te odznaczały się bezpośredniością i uproszczeniem metaforyki. Wiersze M-ego z ostatnich lat ukazały się pośmiertnie w tomie Spotkanie z brzozą (W. 1936), wydane staraniem Czechowicza. Po wojnie wyszły Wiersze wybrane (L. 1966) w opracowaniu Stefana Potasińskiego, zaopatrzone w liczne fotografie, podobizny autografów i bibliografię przedmiotową.
Fot. w Muz. J. Czechowicza w L.; – Nowy Korbut (Słow. Pisarzy); Pol. Bibliogr. Liter. za r. 1958 i n.; – Kłak T., Poeta kwitnienia i śmierci, „Kamena” 1957 nr 19; Potasiński S., (wstęp do:) M. B. L., Wiersze wybrane, L. 1966; Szymański W., Ballady przed burzą. W. 1961 s. 208–15; – Mrozowski W., Cyganeria, L. 1963; Piętak S., Portrety i zapiski, W. 1963 s. 82–99; Śpiewak J., Przyjaźnie i animozje, W. 1965 s. 327–32; Trzecie sprawozdanie Funduszu Kultury Narodowej, W. 1937; XXXI Sprawozdanie Dyrekcji c. k. Gimnazjum w Jarosławiu za r. szk. 1916 i n., Jarosław 1916 i n.; – Muz. J. Czechowicza w L.: Życiorys własny M-ego, dokumenty oraz rękopisy; Urząd Stanu Cywilnego w Sieniawie Jarosławskiej: Księga chrztów Parafii Rzymsko-katol. w Sieniawie, 1903 s. 56.
Tadeusz Kłak