Piątkiewicz Bronisław Stanisław (1878–1966), profesor fotogrametrii Politechniki Warszawskiej. Ur. 14 IX we wsi Babica (pow. Rzeszów), był synem Maksymiliana i Anny z Krzyształowiczów, bratem Aleksandra (zob.) i Włodzimierza (zob.). W l. 1890–8 uczył się w gimnazjum klasycznym w Rzeszowie i w Chyrowie. W l. 1898–9 studiował na Politechnice we Lwowie na Wydziale Inżynierii Lądowo-Wodnej i równocześnie matematykę na Uniw. Lwow., w l. 1899–1902 nauki matematyczno-fizyczne na Wydziale Filozoficznym UJ. W l. 1902–3 odbył służbę wojskową. W l. 1909–10 przebywał w Paryżu na studiach specjalistycznych. Państwowy egzamin pedagogiczny złożył w r. 1910 we Lwowie. W l. 1903–9 i 1910–19 P. pracował w szkolnictwie jako praktykant, zastępca nauczyciela, potem nauczyciel matematyki i fizyki w gimnazjach krakowskich, w Nowym Sączu, Wadowicach i ponownie w Krakowie w II Gimnazjum. W l. 1919–20 był dyrektorem naukowym w I Korpusie Kadetów we Lwowie. Przed pierwszą wojną światową P. działał w skautingu. Prowadził liczne kursy techniczne dla drużyn krakowskich. Po wybuchu wojny stanął na czele Komendy Krakowskiej. Na zjeździe w Lublinie (1–2 XI 1918), na którym utworzono Związek Harcerstwa Polskiego, wszedł do Naczelnej Rady Harcerskiej. W czasie wojny polsko-radzieckiej 1920 r. był komendantem harcerskiego oddziału straży granicznej. W l. 1920–30 P. uczył miernictwa w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie i był kontraktowym wykładowcą fotogrametrii w Akademii Górniczej (1925), geografii matematycznej i geodezji w UJ (1923–39), fotogrametrii w Politechnice Warszawskiej (1926–9). W r. 1930 przeniósł się na stałe z Krakowa do Warszawy, gdzie pracował na stanowisku radcy w Min. Robót Publicznych. W stan spoczynku przeszedł w r. 1938.

P. jako jeden z pierwszych zainteresował się w Polsce fotogrametrią; już w l. 1912–13 odbył kursy wakacyjne w tym zakresie w Wiedniu i Jenie. W dwudziestoleciu międzywojennym pogłębiał wiedzę z fotogrametrii podczas podobnych kursów: w Wiedniu (1923), Jenie (1924), Dreźnie (1925) oraz w czasie podróży służbowych i naukowych do wielu krajów zachodniej i środkowej Europy (1926, 1928, 1937). Plonem podróży było zastosowanie najnowszego sprzętu fotogrametrycznego w badaniach na terenie Polski. W r. 1924 P. zorganizował Oddział Fotogrametryczny w Min. Robót Publicznych, którym kierował do r. 1932. W ramach prac Oddziału brał udział w komisjach granicznych: polsko-czechosłowackiej, polsko-rumuńskiej i polsko-łotewskiej (1929–32), a jednocześnie prowadził kursy z fotogrametrii dla oficerów rumuńskich i inżynierów polskich. Był prekursorem zastosowania fotogrametrii dla potrzeb gospodarczych. Organizował i prowadził prace w Biurze Projektów Melioracji Polesia (1928), w Rożnowie, nad Dniestrem, na obszarze Tatrzańskiego Parku Narodowego. Zastosował metody fotogrametryczne przy wykopaliskach archeologicznych w Biskupinie i Gnieźnie (1938), przy planach odbudowy Ratusza w Krakowie; postulował wprowadzenie fotogrametrii do kryminologii (1933). P. należał do członków założycieli Polskiego Tow. Fotogrametrycznego (1930), wchodził w skład zarządu, pracował nad polskim słownikiem fotogrametrycznym, organizował kursy dla inżynierów, wygłaszał referaty na zjazdach. W czasie okupacji niemieckiej prowadził w Warszawie wykłady w Szkole Budownictwa Lądowego i Wodnego oraz Państwowej Szkole Technicznej. Wywieziony z początkiem sierpnia 1944 na roboty przymusowe do Thöringswerder pod Berlinem, z powodu złego stanu zdrowia i dzięki różnym staraniom został zwolniony pod koniec 1944 r. Po wyzwoleniu P. pracował w Akademii Górniczej w Krakowie na stanowisku kierownika Oddziału Mierniczego.

Latem 1945 P. powrócił do pracy w Politechnice Warszawskiej jako adiunkt na Wydziale Geodezyjnym. Dn. 31 VII 1946 otrzymał nominację na profesora zwycz. i objął funkcję kierownika katedry fotogrametrii (1946–60). W l. 1945–50 był dziekanem Wydziału Geodezyjnego, pełnił jednocześnie obowiązki zastępcy dyrektora resortowego Instytutu Geodezji i Kartografii. Oprócz pracy w Politechnice Warszawskiej prowadził w l. 1961–4 wykłady z fotogrametrii dla studentów geografii Uniw. Warsz. Był członkiem Komitetu Geodezji PAN. Na emeryturę przeszedł w r. 1960. P. pełnił także w Politechnice Warszawskiej funkcję kuratora Koła Geodetów i kierownika Komisji Przydziału Pracy, pracował w komisjach stypendialnych.

P. był przede wszystkim praktykiem, jego dorobek w zakresie publikacji naukowych jest skromny: napisał m. in. kilka artykułów ogłoszonych w „Sprawozdaniach PAU” (1924), „Czasopiśmie Technicznym” (1928), „Przeglądzie Mierniczym” (1929, 1930), „Przeglądzie Fotogrametrycznym” (1932 nr 1–2, 3–4, 1933 nr 1–2, 3–4, 1934 nr 1–2, 1935 nr 1–2, 1937 nr 1–2, 1938 nr 3–4). Zmarł po ciężkiej chorobie 4 XII 1966 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.

Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej, 1944–1974. Cz. III, W. 1977 s. 292; Kalendarzyk Profesorski Tow. Nauczycieli Szkół Wyższych na r. 1913, Lw. [1913]; toż na r. 1916, Lw. 1916 s. 42; toż na r. 1918, Lw. 1918; – Bagiński H., U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, W. 1935 s. 449; Błażejewski W., Historia harcerstwa polskiego, W. 1935 (fot.); Dziesięć lat Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej 1945–1955, w. 1956 s. 125, 227, 229; Gryglaszewski R., Zdjęcia sytuacyjne rzek Polesia metodą aero-fotogrametryczną, Prace Biura Melioracji Polesia, Brześć nad Bugiem 1931 I z. 5 s. 1–3; Krasiewicz B., Odbudowa szkolnictwa wyższego w Polsce Ludowej, Wr. 1976 s. 141; Piasecki M. B., Fotogrametria lotnicza i naziemna, W. 1968 s. 12–14, 597; 50 lat Wydziałów Inżynierii Budowlanej, Inżynierii Sanitarnej i Wodnej, Komunikacji, Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1965 s. 354, 364, 366, 432–3; Początki fotogrametrii na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, „Przegl. Geodezyjny” 1963 nr 11 s. 461–3 (fot.); Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965 s. 361, 388; Polska Akademia Umiejętności 1872–1952. Nauki lekarskie, ścisłe, przyrodnicze i o ziemi, Wr. 1974 s. 266; Sztompke W., Pamięci prof. dr B. Piątkiewicza, „Przegl. Geodezyjny” 1967 nr 4 s. 170; Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967, Kr. 1970 s. 55; Zawadzki A., Dobrzański T., Prace nad zdjęciem mapy Tatr, „Wiad. Służby Geogr.” 1938 nr 4 s. 448; –„Roczn. Warsz.” T. 9: 1969 s. 433; „Tyg. Powsz.” 1967 nr 8; „Życie Warszawy” 1966 nr 294; – AAN: Min. Wyznań Rel. i Oświecenia Publ., sygn 4992, oraz PRM karty ewidencyjne Min. Robót Publicznych; Arch. Politechniki Warszawskiej: sygn. 514 – Teczka personalna P-a (fot.); Arch. UJ: Album stud. Univ. Crac. 1892–1911, P. K. E. N.– 30, S. II 515, S. II 619.

Józef Piłatowicz