Śliwicki Daniel, krypt.: D. Ś., Daniel Ś., Daśli., Śli... (1872—1921), dziennikarz, publicysta, działacz polityczny.
Ur. 4 I w Warszawie, był synem poślubionych w r. 1867 Leona Jana (1841—1914), naczelnego tapicera Warszawskich Teatrów Rządowych, i Karoli Michaliny z domu Trapszo (1847—1892). Miał sześcioro rodzeństwa, braci: Józefa (zob.), Leona i nieznanego z imienia, oraz siostry: Michalinę Mariannę (1869—1944), zamężną za Remigiuszem Michałem Dehnelem, Cecylię (1875—1960), wydaną w r. 1897 za Henryka Gallego (zob.), i Bronisławę Leonię (ur. 1877), od r. 1906 pierwszą żonę Jana Węgrzyna, inżyniera.
Ś. uczył się samodzielnie i ukończył zawodową szkołę stolarską. Nawiązał współpracę z tajną Ligą Narodową i po śmierci 1 XI 1894 cara Aleksandra III protestował przeciw odczytaniu trzy dni później w katedrze warszawskiej (na polecenie arcybp. warszawskiego Wincentego Popiela) manifestu intronizacyjnego Mikołaja II w języku rosyjskim. Aresztowany w listopadzie t.r. i osadzony w warszawskiej Cytadeli bez postawienia zarzutów, próbował popełnić samobójstwo podpalając siennik w celi. W czerwcu 1896 został zwolniony za kaucją. Pracował potem krótko w jednej z warszawskich księgarni. Chcąc uniknąć powołania do armii rosyjskiej, wyjechał w poł. r. 1898 do Paryża; od 15 XII t.r. pracował na stanowisku zastępcy adiunkta w tamtejszej Bibliotece Polskiej, kierowanej przez Władysława Mickiewicza. Został członkiem związanej z paryską sekcją PPS studenckiej organizacji «Spójnia», jednak już w r. 1899 przeszedł do rozłamowego koła studentów współpracujących z Ligą Narodową. Od r. 1900 działał w zbliżonym do Ligi Związku Wychodźstwa Polskiego i współpracował z jego paryskim organem
„Goniec Polski”. W marcu r.n. zrezygnował z pracy w Bibliotece Polskiej i wyjechał do Lipska, gdzie wstąpił do Polsko-Akademickiego Stow. Naukowego «Unitas» i w r. 1902 prowadził jego bibliotekę.
W r. 1902 osiadł Ś. w Krakowie i podjął pracę w redakcji liberalno-demokratycznego dziennika „Nowa Reforma”. W redagowanym przez Wilhelma Feldmana socjalistyczno-niepodległościowym miesięczniku „Krytyka” opublikował sonety Z więziennej celi (R. 4: 1902 z. 11—12), inspirowane pobytem w Cytadeli warszawskiej. Nawiązał współpracę z lwowskimi czasopismami związanymi z Ligą Narodową: dziennikiem „Słowo Polskie” pod redakcją Zygmunta Wasilewskiego oraz miesięcznikiem „Teka”, kierowanym przez Antoniego Plutyńskiego; w r. 1903 publikował też w efemerycznym „Tygodniku Polskim”. Prawdopodobnie t.r. wyjechał na Górny Śląsk i razem z Plutyńskim przejął na krótko od Wojciecha Korfantego i Jana Kowalczyka redagowanie katowickiego dziennika „Górnoślązak”. Wspierał Korfantego w kampanii przed wyznaczonymi na 16 VI wyborami do Reichstagu. W l. 1904—5 studiował jako wolny słuchacz na Wydz. Filozoficznym UJ. W r. 1905 wstąpił do Ligi Narodowej; po powołaniu przez nią t.r. galicyjskiego Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego (SND) popularyzował pod krypt. Daśli jego program w broszurze Do braci włościan! (Kr. 1905).
Po wybuchu w lutym 1905 rewolucji w Król. Pol. i rozpoczęciu tam jawnej działalności SND przesyłał Ś. do listopada t.r. korespondencje z Krakowa do przejętego przez Stronnictwo warszawskiego „Gońca Porannego i Wieczornego”, redagowanego przez Bolesława Koskowskiego. Od lutego 1906 pod przybranym nazwiskiem kierował w Radomiu organem SND „Głos Radomski”. W lutym 1907 gazeta została zawieszona, a podczas rewizji w mieszkaniu Ś-ego policja znalazła nielegalne druki socjalistyczne. Zdekonspirowany i oskarżony o unikanie służby wojskowej, był przetrzymywany w radomskim więzieniu. Dzięki staraniom brata, Józefa, został po dwóch miesiącach zwolniony i zamieszkał w Lublinie. W październiku t.r. zatrudnił się tam w redakcji kolejnego organu SND, dziennika „Ziemia Lubelska”; od r. 1909 był jej redaktorem naczelnym i wydawcą. W tym okresie prowadził też w Lublinie własną drukarnię «Sztuka». Ogłosił monografię Twórczość literacka Stanisława Wyspiańskiego (L. 1907), która jednak nie została zauważona. Działał w tolerowanej przez władze Macierzy Szkolnej Król. Pol. W czerwcu 1911 z grupą «Secesja» wystąpił z Ligi Narodowej i SND, sprzeciwiając się ugodowej polityce tych ugrupowań wobec Rosji. Zakończył też wtedy działalność w Macierzy Szkolnej Król. Pol., natomiast nadal redagował „Ziemię Lubelską”, która przestała wówczas pełnić rolę organu SND. W r. 1913 był przez trzy miesiące więziony na Zamku lubelskim. Po wybuchu pierwszej wojny światowej w r.n. włączył się w działalność utworzonego przez «Secesję» Związku Narodowego (następnie Polskiego Zjednoczenia Narodowego), a w marcu 1915 Ligi Państwowości Polskiej.
Po zajęciu 30 VII 1915 Lublina przez wojska austro-węgierskie Ś. w artykułach publikowanych w „Ziemi Lubelskiej” wspierał werbunek do Legionów Polskich. Dn. 14 XI t.r. wziął udział w zjeździe działaczy politycznych Król. Pol. w Piotrkowie, na którym propagował restytucję Król. Pol. pod berłem dynastii Habsburgów. Wszedł do powołanego w październiku 1916 lubelskiego gniazda Tow. Gimnastycznego «Sokół», a w czerwcu 1917 został członkiem aktywistycznego Klubu Narodowego. Od 8 VII t.r. był w Komitecie Honorowym wystawy o Legionach Polskich, zorganizowanej pod patronatem gen.-gubernatora okupacji austro-węgierskiej w Lublinie Stanisława Szeptyckiego. Działał w Lubelskim Tow. Dobroczynności i od r. 1918 zarządzał prowadzonym przez nie Schroniskiem Sierot im. Stanisława Wessla. W Polsce niepodległej należał do założycieli «Komitetu Wsparcia Weteranów 1863 roku» i nadal redagował „Ziemię Lubelską”. Zmarł 23 I 1921 w Lublinie, został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej.
W zawartym 27 IV 1907 małżeństwie z Ireną Żebrowską (ur. 18 XI 1881), w l. 1919—20 redaktorką tygodnika „Przegląd Kobiecy”, Ś. miał córki: Michalinę (Inkę), pseud.: Wika, Oleńka, Maria (1908—1981) i Janinę, pseud.: Agnieszka, Alicja (1910—1999), żołnierki AK, w powstaniu warszawskim 1944 r. sanitariuszki walczącego w Śródmieściu zgrupowania «Chrobry II». Michalina, zaprzyjaźniona z Józefem Czechowiczem, była adresatką jego bajki „Pierścionek z majoliki” (opublikowanej w wydanym pośmiertnie tomie „Koń rydzy”, L. 1990). Po śmierci Ś-ego wdowa wyszła za mąż za Franciszka Głowińskiego (zob.).
Corpus studiosorum Universitatis Iagielonicae in saeculis XVIII—XX, Kr. 2014 III; Krytyka 1899—1914. Bibliografia zawartości, Oprac. W. Suchodolski, Wr. 1953; Słown. pseudonimów, IV; Słownik biograficzny miasta Lublina, L. 2009 III; Wielka ilustrowana encyklopedia powstania warszawskiego, W. 2004 VI (dot. córek, Michaliny i Janiny); — Banaszek M., „Gazeta Radomska” (1884—1917), „Kwart. Hist. Prasy Pol.” R. 26: 1987 nr 1 s. 30; Ergetowski R., Studenckie organizacje Polaków w Uniwersytecie Lipskim w latach 1872—1919, Wr. 1982; Grzelak W., Cyganeria z «Udziałowej» 1908—1913, W. 1965 s. 238; Kamiński I. J., Życie artystyczne w Lublinie 1901—1926, L. 2000; Konefał J., Legiony Polskie w Lubelskiem 1914—1918, L. 1999; Kozicki S., Historia Ligi Narodowej, Londyn 1964; Kruk S., Teatr Miejski w Lublinie 1918—1939, L. 1997; Molenda J., Piłsudczycy a narodowi demokraci 1908—1918, W. 1980; Pająk J. Z., O rząd i armię, Kielce 2003; Prasa lubelska, tradycje i współczesność, Red. J. Jarowiecki i in., L. 1986; Rederowa D. i in., Polska Stacja Naukowa w Paryżu w latach 1893—1978, Wr. 1982; Sivert T., Polacy w Paryżu, W. 1980; Suleja W., Orientacja austro-polska w latach I wojny światowej (do aktu 5 listopada 1916), Wr. 1992; Śladkowski W., Emigracja polska we Francji 1871—1918, L. 1980; Wajdaliński R., „Głos Lubelski” podczas okupacji austriackiej (1915—1918), „Roczn. Hist. Czasopiśm. Pol.” T. 14: 1975 z. 1 s. 93; Wolsza T., Narodowa Demokracja wobec chłopów w latach 1887—1914, W. 1992; Z przeszłości kulturalnej Lubelszczyzny, Oprac. A. Aleksandrowicz i in., L. 1978; — Czechowicz J., Listy, Oprac. T. Kłak, L. 2011; Koszutski S., Walka młodzieży polskiej o wielkie ideały, W. 1928; Krzywoszewski S., Długie życie, W. 1947 I 86; Rostworowski S., Nie tylko Pierwsza Brygada, W. 1993 III; Szturm de Sztrem Z., Z czasów Wydziału Narodowego w Lublinie 1915—1916, w: Służba ojczyźnie. Wspomnienia uczestniczek, W. 1929; — Kalendarz Lubelski na r. 1918, s. 40; „Scriptores” (L.) 2006 nr 30 cz. 1 s. 116—19 (fot.); „Ziemia Lub.” R. 17: 1921 nr 36—7 (nekrolog); — AP w W.: Zespół 72/1218 sygn. 5 (akta stanu cywilnego parafii rzymskokatol. p. wezw. św. Antoniego w W.); Woj. B. Publ. w L.: rkp. 2964 T. 3 k. 848—52 (wypisy prasowe).
Tomasz Latos