Medwecki Ignacy (1799 – ok. 1872), założyciel uzdrowiska w Żegiestowie. Ur. w Milówce, był synem Jonasza i jego drugiej żony Barbary. Rodzina pochodziła ze Słowacji, gdzie miała dobra Małą Bystrzycę na Orawie. Ojciec M-ego pracował w l. 1790–1836 jako urzędnik skarbowy w Galicji, początkowo w Żywcu, potem jako naczelnik urzędu celnego w Muszynie. Podobną karierę robili dwaj bracia M-ego; Karol był urzędnikiem celnym w Wyssowej, Węgrzcach i Muszynie, potem administratorem dóbr kościelnych w Wierchomli (pow. Nowy Sącz), a Alojzy naczelnikiem urzędu celnego w Muszynie. M. natomiast osiadł w Muszynie, gdzie miał dom i doskonale prosperujący zakład farbiarski. W r. 1846, szukając nad Popradem rud żelaza dla położonej w sąsiedztwie (ale już na Słowacji) huty żelaza w Sulinie, natknął się w Żegiestowie nad potokiem Szczawnik na znane tam od XVIII w. źródło «Maria» z silnym osadem żelazistym oraz z silną smugą rdzy na całej długości koryta. Teren ten zaraz zakupił od miejscowego chłopa, ale gdy zmienił nieco koryto potoku, okazały się na jego dnie dwa nowe silne źródła mineralne, które na cześć żony i córki nazwał «Anna» i «Antonina». Zmienił więc pierwotny zamiar i zamiast założyć kopalnię rudy żelaza, której nie znalazł, postanowił założyć uzdrowisko. W tym celu sprowadził w r. 1847 chemika z Krakowa K. Mohra, który dokonał pierwszej analizy chemicznej szczawy żelazistej żegiestowskiej, wystawiając jej entuzjastyczne świadectwo. Potwierdziły je wkrótce wstępne obserwacje J. Dietla, F. Skobla, dalsze analizy F. Gogojewicza w r. 1859, i oficjalna ekspertyza Komisji Balneologicznej Tow. Naukowego Krakowskiego, której dokonał A. Aleksandrowicz w r. 1867. Aleksandrowicz zorientowawszy się, że wszystkie te trzy źródła wywodzą się z jednej żyły, zalecił ich pogłębienie i wspólne ujęcie, co znacznie wzmocniło ich wydajność.
M. przy pomocy finansowej braci wykupił od chłopów całą dolinę potoku oraz przylegające do nich lesiste zbocza gór Czerszle i Zdziar, na których założył park zdrojowy i trasy spacerowe, wybudował łazienki, które dwukrotnie powiększał, restaurację, kilka domów i w r. 1860 zaangażował stałego lekarza zdrojowego. Żegiestów znalazł się na liście uzdrowisk, tym bardziej że jego szczawy okazały się lepsze niż krynickie. Na przeszkodzie szybszemu rozwojowi uzdrowiska stanęła jego niedostępność oraz skromne możliwości założyciela. Wprawdzie M. wybudował sam drogi do Muszyny i do Mniszka oraz uzyskał w ten sposób połączenie z Krynicą, obmurował w Żegiestowie brzegi Popradu, by zabezpieczyć uzdrowisko od usuwisk, ale nie było ono dostępne wówczas najkrótszą drogą przez Piwniczną i wobec tego czynne było tylko kilka miesięcy w lecie przy frekwencji ok. 160 osób. Prowadzenie uzdrowiska okazało się w tych warunkach deficytowe, M. stracił prawie cały majątek i utrzymywał się dzięki wysyłce butelkowanej wody żegiestowskiej oraz pomocy braci.
M. zmarł ok. r. 1872 w Żegiestowie i został pochowany w nie istniejącym dziś grobie Krynickich w Muszynie. Tablica pamiątkowa dla M-ego i jego syna Karola znajduje się w ufundowanym przez wnuka M-ego Juliana Krynickiego kościele żegiestowskim. W małżeństwie z Anną z Sowińskich miał M. synów: Karola, Ludwika i Józefa, oraz córki: Antoninę Krynicką, żonę aptekarza w Muszynie, oraz Józefę. Po śmierci M-ego Żegiestów otrzymał połączenie kolejowe dzięki wybudowaniu w r. 1876 kolei Tarnów–Nowy Sącz–Leluchów oraz dróg rządowych. W związku z tym Karol wystawił w Żegiestowie liczne wille, dom zdrojowy, uruchomił aptekę i pocztę. Z kolei wnuk M-ego Julian Krynicki, inżynier naftowy, pogłębił szyby «Anna» i «Maria», wybudował nowe łazienki i dom zdrojowy, poszerzył możliwości lecznicze (borowina); frekwencja kuracjuszy wzrosła do 1 700 osób.
Słownik Geogr., XIV 757; – Aleksandrowicz A., Rozbiór wody lekarskiej (szczawy magnezyowo-wapienno-żelazistej) żegiestowskiej, Kr. 1869; Anczyc W., Żegiestów, „Tyg. Illustr.” 1862 s. 159–60; Dietl J., Uwagi nad zdrojowiskami krajowemi, Kr. 1858 s. 163–79; Gogolewicz F., Zdroje lekarskie w Żegiestowie, Wr. 1861; Mohr K., Uwiadomienie o wodzie mineralnej żegiestowskiej, Kr. 1849; Skobel F., Obrazki wód podgórskich Krynicy, Bardyjowa, Żegiestowa i Żulina, „Roczn. Tow. Nauk. Krak.” T. 24: 1858 s. 79–86; Ściborowski W., Kilka słów o wodzie żegiestowskiej, Kr. 1869; Trochanowski K., Rozbiór chemiczny wody lekarskiej w Żegiestowie, Kr. 1898; Zgórski K., Zakład kąpielowy i stacja klimatyczna Żegiestów w ostatnim trzechleciu, Kr. 1890; Zieleniewski M., Zakłady zdrojowo-kąpielne galicyjskie, „Tyg. Illustr.” 1872 s. 252–4; – Szematyzmy Król. Galicji, 1790–1877; – „Tyg. Illustr.” 1895 s. 332–3; – Arch. Paraf. w Muszynie: Liber nat., Liber defunctorum, Liber copul.; – Informacje W. Medweckiego.
Stanisław M. Brzozowski