Brejski Jan (1863–1934), wojewoda pomorski i wybitny dziennikarz, ur. 20 II w Pączewie (pow. starogardzki), uczył się w gimnazjach: pelplińskiem, starogardzkiem i krakowskiem, poczem w Krakowie studjował polonistykę i pracował w »Głosie Narodu«. Stąd powołał go ks. Fr. Liss, duszpasterz katolików Polaków w Westfalji, w r. 1891 do redakcji założonego przez siebie »Wiarusa Polskiego«, a gdy założyciel pod naciskiem rządu pruskiego zmuszony był opuścić wychodztwo, przejął pismo to na własność B. w r. 1893. Przez długie lata »Wiarus«, jego redaktorzy, Jan i Antoni Brejscy, i pomocnicy ich byli duszą i ośrodkiem wychodztwa polskiego w Westfalji i Nadrenji, otaczając je rozumną i serdeczną opieką a przez to ratując dla polskości dziesiątki tysięcy obywateli, którzy z czasem swym półmiljardowym dorobkiem wzbogacą siły gospodarcze Polski. Głównie z inicjatywy B-go powstały różne narodowo-kulturalne i społeczne organizacje, towarzystwa kościelne katolickie, Związek Polaków, Zjednoczenie Zawodowe Polskie dla pracowników przemysłowych, gniazda »sokole« i liczne (około 100) towarzystwa śpiewacze. Nabywszy »Gazetę Toruńską« i »Przyjaciela« 1894, dzielił B. pracę między Pomorze a wychodztwo. W r. 1903 wysłał go do parlamentu niemieckiego okręg toruńsko-chełmińsko-wąbrzeski, 1907 – kościersko-starogardzko-tczewski; w obradach Koła Polskiego i w pracach parlamentu żywy brał udział, zabierając głos głównie w sprawach społecznych. Wydawnictwo »Gazety Toruńskiej«, »G. Codziennej« i »Przyjaciela« zamienił 1913 r. na towarzystwo z ograniczoną poręką pod nazwą »Drukarnia Gazet«. W odrodzonej Polsce B. 1920 r. wybrany został z Narodowego Stronnictwa Robotników jako poseł do Sejmu Ustawodawczego, objął podsekretarjat w ministerstwie b. dzielnicy pruskiej, następnie tegoż jeszcze roku urząd wojewody pomorskiego, który złożył 24 V 1924. W r. 1922 sprzedał drukarnię swoją toruńską i oddał się wyłącznie pracy dziennikarskiej w przeniesionym z Bochum do Lille »Wiarusie Polskim«. Odznaczony był krzyżem komandorskim orderu Polonia Restituta. Umarł w Toruniu 10 XII 1934, gdzie, skromny zawsze za życia, skromnie też został pochowany.
Rzepecki, Pobudka wyborcza, P. 1907, 134; »Roczniki Gaz. Tor.«; Nekrologi w »Słowie Pomorskiem« i i.; Wspomnienia osobiste.
Ks. Alfons Mańkowski
Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.