Sygietyński Leon (1822–1891), właściciel ziemski, dziennikarz, tłumacz, literat.
Ur. w Lublinie, był synem Karola (1782–1826), naczelnika Wydz. Skarbowego Komisji Województwa Lubelskiego, i Anny Czyńskiej.
S. uczył się w Warszawie. Był właścicielem Stradzewa (pow. kutnowski). Wykazując od wczesnych lat zamiłowania literackie, napisał libretta do oper: Górnicy, z muzyką Jana Jakescha (W. 1843), oraz Miniatura żony czyli Rywale (wyst. 17 XII 1841 w Teatrze Rozmaitości w Warszawie z muzyką Józefa Damsego, wyd. W. 1843). W warszawskiej „Gazecie Teatralnej” publikował tłumaczenia z języka francuskiego librett operowych „Łucji z Lammermooru” Salwatora Cammarana oraz „Lukrecji Borgii” Felice Romaniego (obie do muzyki G. Donizettiego, wyd. W. 1843), sztuk „Artykuł 960” J. Ancelota i P. Dandrego (wyst. 14 I 1842 w Teatrze Rozmaitości) i „Siostra Kasperka” A. F. Vornera i F. A. Duverta (obie wyd. W. 1843), a także komedioopery „Podróż na koniec świata” M. E. Theaulona de Lambert (wyst. w listopadzie 1842 z muzyką Damsego, wyd. W. 1843). W r. 1843 należał do zespołu redakcyjnego „Gazety Teatralnej”. Tłumaczył również powieści z francuskiego i angielskiego: „Noc i poranek czyli życie ludzkie” E. Bulwera-Lyttona (W. 1844) oraz „Trzej muszkieterowie” (W. 1846 I–VII) i „Muszkieterowie we dwadzieścia lat później” (W. 1846) A. Dumasa. Od r. 1850 dzierżawił majątek Gosławice (pow. łowicki).
Z powodu udziału syna, Karola w powstaniu styczniowym władze rosyjskie skonfiskowały S-emu Gosławice. W r. 1865 zamieszkał z rodziną w Warszawie. Od r. 1872 był wydawcą i redaktorem „Tygodnika Rolniczego”, w którym publikował artykuły z zakresu rolnictwa. Jego staraniem ukazały się w l. 1873–4 dwa tomy „Rocznika Ziemiańskiego”. Kontynuował tłumaczenia powieści, m.in. „Lata trzy pobytu w stepach Ameryki” (anonimowego autora, W. 1872), oraz librett operowych: „Don Desiderio” C. Zaccagniniego z muzyką Józefa Michała Poniatowskiego (Lw. 1878) i „Afrykanka” E. Scribe’a z muzyką G. Meyerbeera (Lw. 1880). Napisał także komedię Pamiętam (1873, niewyst. i niewyd.) oraz pięcioaktowy obrazek Syn marnotrawny (wyst. przez warszawski teatrzyk «Alhambra» 15 VI 1875). W l. osiemdziesiątych współpracował z „Gazetą Warszawską” i kierował wychodzącym przy niej „Korespondentem Rolniczym”. W r. 1891 przeniósł się z żoną do Łodzi, gdzie pracował jako urzędnik w Dyrekcji Ubezpieczeń i przesyłał korespondencje do „Gazety Warszawskiej”. Zmarł 16 XII 1891 w Łodzi i tam został pochowany.
W małżeństwie z Malwiną z Krzyżanowskich, córką Feliksa Krzyżanowskiego, dzierżawcy ekonomii łomżyńskiej, i Antoniny ze Stępczyńskich, miał S. sześcioro dzieci: Karola (ok. 1845 – 1863), powstańca styczniowego, poległego 6 IX pod Żdżarami koło Rawy Maz., Antoniego (zob.), Władysława, studenta warszawskiego Inst. Muzycznego, skrzypka Opery Warszawskiej, Ireneusza (René, zm. po r. 1899), inżyniera komunikacji, budowniczego kolei w Andach peruwiańskich, naczelnika V Oddziału przy budowie kolei anatolijskiej w Turcji, odznaczonego Orderem Mecidiye Nişani (1896), po r. 1918 zatrudnionego w Warszawie w Min. Skarbu, żonatego z Marią z Golczów, 1.v. Wolibnerową, Florentynę Zofię (ok. 1850 – 1939), absolwentkę Inst. Muzycznego, wiolonczelistkę, żonę (od ok. 1880) Mieczysława Antoniego de Virion (1835–1918), zamieszkałą w Grodnie, i Bronisławę (1853–1871).
W r. 1900 ukazała się „Serenada” Jean Baptiste Weckerlina do słów Victora Hugo w tłumaczeniu S-ego (W.).
Bibliogr. dramatu pol., II; Bibliogr. pol. czasopism muzycz.; Enc. Muzycz., X; Słown. Muzyków Pol., II; V irion J. de, Polska gałąź rodziny de Virion herbu Leliwa, W. 2005 s. 26; – Klemm W., „Twórca krytyk strasznych”. O warszawskich losach Antoniego Sygietyńskiego, „Przegl. Human.” 1992 nr 6; – Korespondencja Antoniego Sygietyńskiego i Piotra Chmielowskiego. Dwugłos z lat 1880–1904, Oprac. E. Kiernicki, Wr. 1963; Sygietyńska H., Stary pan w czarnym, niemodnym surducie, W. 2003 (fot.); – „Gaz. Warsz.” 1891 nr 334 (nekrolog S-ego); – AP w Ł.: Akta stanu cywilnego paraf. rzymskokatol. NMP w Ł., sygn. 87 nr 106/1891.
Red.