Ryng Marian (1915–1986), chemik. Ur. 13 III w Warszawie, był synem Stanisława, dyrektora i współwłaściciela fabryki Braci Ryng w Piasecznie, i Zofii z Gostomskich, nauczycielki.
R. ukończył w r. 1934 Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie, a w r. 1939 studia na Wydz. Chemicznym Politechn. Warsz. Pracę dyplomową obronił tamże w lipcu 1946. Okupację niemiecką spędził pracując w różnych przedsiębiorstwach poza swoim zawodem. Działał też w Armii Krajowej (AK) pod pseud. Kościeniewicz, ukończył konspiracyjną podchorążówkę. W r. 1944 był więziony na Pawiaku. Jako kapral podchorąży uczestniczył w powstaniu warszawskim.
Po wojnie R. pracował kolejno w Grupie Operacyjnej Śląska Opolskiego w Niemodlinie, koksowni Makoszowy, a od marca 1947 w Nadodrzańskich Zakładach Przemysłu Organicznego (NZPO) «Rokita» w Brzegu Dolnym. Wspólnie z Aleksandrem Pilcem i Antonim Zielińskim wdrażał do produkcji technologię bezwodnika octowego, niezbędnego do wytwarzania aspiryny, oraz uruchamiał produkcję etylenu przez dehydratację etanolu i tlenku etylenu z etylenu. W l. 1950–5 kierował wydziałem inwestycji chemicznych budując i uruchamiając instalację do produkcji glikolu etylenowego, etanoloamin, chlorku etylu i kwasu chlorooctowego. W l. 1955–7 jako główny technolog inwestycyjny uczestniczył w uruchomieniu produkcji heksachlorocykloheksanu, etyloanilin i acetylooctanu etylu. Od maja 1957 do przejścia na emeryturę (30 IX 1977) był generalnym projektantem Zakładów «Rokita». Opracował w r. 1960 kompleksowy plan rozwoju «Rokity» we wszystkich dziedzinach, na którego podstawie przebiegał dalszy jego rozwój. R. był rzeczoznawcą Stowarzyszenia Inżynierów Techników Przemysłu Chemicznego w dziedzinie projektowania zakładów chemicznych i działaczem jego Wrocławskiego Oddziału.
Równolegle R. uczył bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zabezpieczenia przeciwpożarowego w Szkole Zawodowej i Technikum Chemicznym w Brzegu Dolnym w l. 1948–58 oraz wykładał te przedmioty w Wyższej Szkole Inżynierskiej we Wrocławiu (1951–8), na Politechn. Wrocł. (1953–62) i na Uniw. Wrocł. (1961–76).
R. był autorem cenionych prac: Higiena, bezpieczeństwo pracy i bezpieczeństwo pożarowe w przemyśle chemicznym (W. 1968), BHP i zabezpieczenie przeciwpożarowe w przemyśle chemicznym (W. 1976, toż wyd. 2 pod zmienionym tytułem Bezpieczeństwo techniczne w przemyśle chemicznym. Poradnik, W. 1980, toż wyd. 3 zmienione, W. 1985) oraz 10 publikacji poświęconych zabezpieczeniu przed pożarami i wybuchami w przemyśle chemicznym, ogłoszonych w l. 1966–75 w „Ochronie Przeciwpożarowej w Przemyśle Chemicznym”, czasopiśmie Min. Przemysłu Chemicznego. W r. 1968 został laureatem zespołowej Nagrody Państwowej II stopnia w dziedzinie techniki za udział w opracowaniu technologii produkcji niejonowych środków powierzchniowo-czynnych. Był działaczem Polskiego Tow. Turystyczno-Krajoznawczego. Zmarł 9 VIII 1986 we Wrocławiu, pochowany został tamże na cmentarzu Osobowickim (kwatera 125). Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), Złotą Odznaką «Zaslużony dla Dolnego Śląska» (1971), Złotą Odznaką NZPO «Rokita».
W małżeństwie (od 8 IX 1945) z Michaliną z Kowalskich miał R. synów: Stanisława, farmaceutę, Zbigniewa, technika elektryka, Michała inżyniera sanitarnego, Ludwika, filologa, i córkę Zofię, lekarza pediatrę.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Rogala J., Mgr inż. Marian Ryng, „Chemik” T. 40: 1987 s. 53; – „Życie Warszawy” 1986 nr 187; – Informacje rodziny.
Piotr Tomasik