INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Mieczysław Jan Ptaszycki  

 
 
1883-06-23 - 1971-08-02
Biogram został opublikowany w 1986 r. w XXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Ptaszycki Mieczysław Jan (1883–1971), geobotanik i geograf, pedagog i działacz społeczny. Ur. 23 VI w Rydze, był synem Jana (zm. 1918), urzędnika, i Julii z Bohusz-Piotrowiczów (zm. 1936).

W r. 1904 P. ukończył gimnazjum klasyczne w Mariupolu na Ukrainie i rozpoczął studia botaniczne na wydziale fizyczno-matematycznym uniwersytetu w Petersburgu. Ukończył je w maju 1911 z dyplomem I stopnia z dziedziny geografii roślin. W okresie studiów i po ich ukończeniu P. uczył dorywczo w rolniczych i handlowych szkołach średnich Petersburga. W l. 1908–15 był pracownikiem naukowym petersburskiego Ogrodu Botanicznego. W l. 1905, 1909, 1912–15 uczestniczył w ekspedycjach naukowych rosyjskiego Min. Rolnictwa. Prowadził badania botaniczne, geograficzne oraz gleboznawcze Syberii Zachodniej (dorzecze rzeki Irtysz i częściowo rzeki Iszym) i w Turkiestanie, zwłaszcza w dorzeczu rzek Ili i Iszym, oraz w obwodzie akmolińskim (obecnie celinogradzkim). Liczne eksponaty przyrodnicze przekazał do Ogrodu i Muzeum Botanicznego w Petersburgu. Publikował wtedy rozprawy, m. in. Rastitel’nost’ bassejna srednjago tečenija reki Ili (Pet. 1910), Akmolinskaja oblast’. Opyt’ metodologičeskago izučenija rastitelnosti Akmolinskich stepej (Pet. 1915). Nadano mu wówczas godność współpracownika-korespondenta Ogrodu Botanicznego w Petersburgu.

W r. 1916 P. przeniósł się do Odessy, gdzie w stacji rolniczo-doświadczalnej prowadził do r. 1917 studia nad intensyfikacją upraw roślin lekarskich. Przystąpił też do organizowania w Odessie Instytutu Agronomicznego, za co otrzymał godność członka honorowego (1919). Jako członek Zarządu m. Odessy (1917–19) sprawował ogólne kierownictwo nad miejskim rolnictwem oraz zielenią miejską. Zarazem był dyrektorem polskich gimnazjów: im. A. Jabłonowskiego (1917–18) i T. Kościuszki (1919), a także prezesem Polskiego Związku Nauczycielskiego w Odessie (1917–19). W l. 1916–19 był członkiem Zarządu Polskiego Tow. Opieki nad Ofiarami Wojny, wiceprezesem i członkiem honorowym «Domu Polskiego», kierownikiem Wydziału Szkoły Polskiego Komitetu Wykonawczego w Odessie (1917), w r. 1919 członkiem i prezesem Komitetu Reemigracyjnego Rady Organizacji Polskich przy konsulacie polskim w Odessie i równocześnie referentem Rządu Polskiego do spraw reemigracji na Odessę. Na zalecenie Rady Organizacji Polskich przyjął pod koniec 1918 r. nominację Dyrektoriatu Ukraińskiego na komisarza szkolnictwa polskiego na okręg odeski, z czego wnet zrezygnował.

P. był współzałożycielem Drukarni Polskiej w Odessie, współpracował z „Wyzwoleniem”, organem Polskiego Komitetu Wykonawczego (1917–19) oraz sam w r. 1919 wydawał i redagował czasopismo polityczno-literackie „Odrodzenie”. W obu czasopismach opublikował kilkadziesiąt artykułów. Wiosną 1920 P. przyjechał z rodziną do Polski i podjął w Wilnie pracę jako kierownik Związku Kółek Rolniczych Ziemi Wileńskiej. W l. 1921–3 jako docent Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie wykładał geografię roślin i gleboznawstwo. Równocześnie w r. 1921 Wydział Rolniczo-Leśny Politechniki Lwowskiej zaproponował P-emu pracę w katedrach botaniki lub ogólnego rolnictwa, czego P. nie przyjął ze względów rodzinnych. W l. 1922–35 współpracował z Państwowym Instytutem Geologicznym w Warszawie, gdzie kierował – jeden z pierwszych – organizacją i badaniami torfowymi, z czasem rozszerzonymi o problematykę hydrologiczną i gleboznawczą. Wprowadził też oryginalną metodę kartografii. Głównymi obszarami badań P-ego były ówczesne woj.: pomorskie (1924), białostockie (1924–5), poleskie (1924–7), nowogródzkie (1926–7), warszawskie, lubelskie i kieleckie (1928–32). Zaprojektował w r. 1925 doświadczalną stację piaskoznawczą w pow. prużańskim na Polesiu. Wiele uwagi poświęcał melioracji terenów rolnych, organizując m. in. Komisję Melioracji Piasków w Naukowo-Doświadczałnym Instytucie Melioracyjnym w Warszawie (1928–30). Na zlecenie tegoż Instytutu i Dyrekcji Lasów Państwowych przeprowadził studia nad zabagnieniem i zatorfieniem Puszczy Rudzkiej na Wileńszczyźnie (1933). Ogłosił wtedy ponad 20 prac z zakresu geobotaniki, gleboznawstwa i torfoznawstwa, melioracji (głównie w wydawnictwach Państw. Inst. Geologicznego i w „Inżynierii Rolnej”), a także publicystycznych. Do ważniejszych należą: Szkic botaniczno-gleboznawczy północnej krawędzi Selenginskiej Daurii („Przegl. Geogr.” T. 4: 1923), Konieczność intelektualizacji pracy melioracyjnej w Polsce, (W. 1929), Niedola chłopska w stosunkach melioracyjnych (W. 1929), Spis torfowisk w okolicach Warszawy (W. 1935). Choroba wzroku uniemożliwiła P-emu prowadzenie dalszych prac terenowych. Syntezy jego dotychczasowych badań w Rosji i w Polsce zaginęły.

W l. 1938–9 P. uczył geografii w Naukowym Instytucie Rzemieślniczym i w l. 1938–44 w II Miejskim Gimnazjum Mechanicznym w Warszawie. W okresie okupacji organizował pomoc więźniom Pawiaka, pełnił też w l. 1942–4 funkcję wiceprezesa Rady Nadzorczej Związku Spółdzielni Pracy w Polsce Środkowej. Po wojnie uczył chemii, biologii i geografii w kilku stołecznych szkołach średnich, m. in. w l. 1946–50 w Liceum Pedagogicznym. Pracował również w spółdzielczości. Po śmierci żony przeniósł się w r. 1966 do syna Tadeusza do Krakowa. Zmarł 2 VIII 1971 w Krakowie, pochowany 5 VIII na cmentarzu w Batowicach w Krakowie.

Żonaty od r. 1907 z Antoniną z Mingajłłów (zob.) miał z nią P. synów: Tadeusza (zob.) oraz Wiesława (1910–1940), studenta Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej, zamordowanego w Oświęcimiu.

 

Fot. w Materiałach Red. PSB; – Strzemski M., Bibliografia gleboznawstwa polskiego, Puławy 1949 I; Zieliński, Bibliogr. czas. pol. za granicą; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Zieliński, Mały słownik pionierów; Uruski, XV 71; Zagórski, Spis nauczycieli, I; – Dziesięciolecie Polski Odrodzonej; Dziewięć wieków geografii polskiej, W. 1967; Materiały do poznania gleb polskich, Kr. 1925 I Wstęp; Zbyszewska Z., Ministerstwo Polskiej Biedy, W. 1983; – Wolna Wszechnica Polska, Sprawozdanie z działalności w r. akad. 1920/1, W. 1922 s. 19; toż za r. 1921/2, W. 1922 s. 21; – „Nauka Pol.” 1919 t. 2; – Arch. Kuratorium Oświaty i Wych. Urzędu m. st. Warszawy: nr akt 1/3071 lp. 97, 175/289 lp. 365; Arch. rodzinne i informacje wnuczki Danuty Marii; – Obszerniejszy tekst życiorysu i bibliogr. publikacji P-ego w oprac. autora w Materiałach Red. PSB.

Antoni Jackowski

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 

Antonina Ptaszycka

1888-10-20 - 1964-05-27 fizyk
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Marian Wilhelm Smoluchowski

1872-05-28 - 1917-09-05
fizyk
 

Krzysztof Zaleski

1948-09-03 - 2008-10-20
reżyser teatralny
 

Józefat (Józef) Błyskosz

1876-04-14 - 1947-01-14
senator II RP
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Roman Komierowski

1846-07-15 - 1924-05-24
polityk konserwatywny
 

Michał Rolle

1865-07-08 - 1932-11-10
dziennikarz
 

Karol Śliwowski

1847-06-29 - 1933-01-05
biskup władywostocki
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.