Skulimowski (do r. 1955 Bonczek) Mieczysław Maciej (1930–1982), lekarz, balneoklimatolog, historyk medycyny, profesor Akad. Med. w Krakowie. Ur. 6 XI w Krakowie, był synem Karola Bonczka, inżyniera górnika, i Zofii ze Szkulmowskich.
Do r. 1939 rodzina Bonczków mieszkała na Śląsku Cieszyńskim, skąd wysiedlona przez Niemców, przeniosła się do Wieliczki. Tu S. ukończył szkołę powszechną i na tajnych kompletach pierwszą klasę gimnazjalną (1944), a po wojnie zdał maturę w r. 1949 w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. J. Matejki. T.r. rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim UJ (od r. 1950 Akademia Medyczna ) i uzyskał dyplom lekarza 6 XI 1954. Działał w Związku Młodzieży Polskiej. Jeszcze jako student V roku został asystentem w Katedrze Historii Medycyny AM kierowanej wówczas przez adiunkta Zbigniewa Kukulskiego. W r. 1955 zmienił nazwisko Bonczek na Skulimowski. W l. 1955–8 pracował dodatkowo w I Klinice Chorób Wewnętrznych u Leona Tochowicza, gdzie uzyskał specjalizację pierwszego stopnia z chorób wewnętrznych i drugiego stopnia z fizjoterapii i balneoklimatologii. Dn. 2 II 1962 otrzymał stopień doktora medycyny na podstawie dysertacji napisanej pod kierunkiem Kazimierza Lejmana Opieka lekarska i społeczna w żupach wielickich od XIII do XIX wieku („Arch. Hist. Med.” 1958 z. 1–2). Habilitował się 16 X 1964 na podstawie rozprawy Studia z historii krakowskiego Fakultetu Medycznego, którą częściowo opublikował jako rozdziały: Dzieje Fakultetu Medycznego Uniwersytetu Krakowskiego do reform Kołłątaja (1364–1779) i Walery Jaworski (1849–1924) w zbiorowej publikacji „Sześćsetlecie medycyny krakowskiej” (Kr. 1964). Gdy w r. 1971 powołano międzywydziałową Katedrę Historii Medycyny i Farmacji, S. objął jej kierownictwo od r. 1973 jako docent etatowy. Tytuł profesora nadzwycz. otrzymał w r. 1979. Był promotorem kilkunastu prac doktorskich.
Prace historyczne S-ego dotyczyły historii medycyny od czasów najdawniejszych do współczesnych, a zwłaszcza dziejów towarzystw lekarskich (np. Zarys dziejów Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego i Oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie, „Przegl. Lek.” R. 23: 1967 nr 3), związków medycyny polskiej i węgierskiej, działalności polskich lekarzy na obczyźnie oraz medycyny polskiej podczas okupacji niemieckiej, m. in. pisał o działalności konspiracyjnej więźnia Pawiaka i Oświęcimia Ludwika Bolesława Kotulskiego („Arch. Hist. Med.” 1972 nr 1/2). Ogłosił też artykuł Zagłada szpitala żydowskiego w Wieliczce w roku 1942 („Przegl. Lek.” R. 22: 1966 nr 1). Był autorem pracy Mikołaj Kopernik, wybitny przedstawiciel medycyny XVI wieku w Polsce (Kr. 1973, 1978) oraz albumu Facultas Medica Cracoviensis (Kr. 1981), w którym zaprezentował zgromadzone w Katedrze eksponaty historyczne związane z medycyną. S. był organizatorem i uczestnikiem wielu zjazdów i sympozjów naukowych, także za granicą, m. in. I Wszechzwiązkowej Konferencji Naukowej Historii Medycyny i Ochrony Zdrowia w Leningradzie (1959) i Międzynarodowego Kongresu Historii Medycyny w Ferrarze (1962).
Drugim nurtem działalności S-ego były prace nad wykorzystaniem bogactw naturalnych Wieliczki do celów terapeutycznych. W r. 1958 objął tam dodatkowo stanowisko lekarza górniczego w kopalni soli i prowadził badania naukowe oraz eksperymenty kliniczne, a także założył w r. 1964 pierwsze w świecie podziemne sanatorium alergologiczne «Kinga» i został jego dyrektorem oraz ordynatorem. Stosował opracowaną przez siebie metodę, nazwaną subterraneoterapią, która polegała na poddawaniu chorych intensywnemu działaniu specyficznych bodźców natury fizycznej, chemicznej i biologicznej, występujących tylko w głębi ziemi. Później zajął się także rehabilitacją leczniczą prowadzoną w podziemnej atmosferze, co było również nowością w skali światowej. Metoda S-ego, znana w literaturze jako «Skulimovski-Methode» była stosowana w Austrii, RFN i Czechosłowacji, a podobne ośrodki sanatoryjne powstały w ZSRR, Rumunii, Bułgarii i na Węgrzech. Ogłosił na ten temat kilkadziesiąt publikacji w piśmiennictwie krajowym i zagranicznym; m. in. obszerna relacja z osiągniętych wyników ukazała się w r. 1968 na łamach „Annales of Allergy”, a także opublikował prace: Fizjoterapia (Kr. 1982) i wspólną z Tadeuszem Cieniawą i Jerzym Żebrakiem Inhalacje: aerozoloterapia (W. 1981). W r. 1963 założył w Wieliczce pierwsze w świecie Tow. Naukowe Klimatoterapii Podziemnej i w r. 1979 Stację Naukowo-Badawcza przy Komisji Nauk Medycznych Krakowskiego Oddziału PAN. Od r. 1971 kierował także badaniami w ramach Komisji Speleoterapii Międzynarodowej Unii Speleologicznej w Wiedniu, w której był delegatem Polski od r. 1975. Zasługą S-ego było uznanie Wieliczki w r. 1970 za miejscowość o charakterze uzdrowiskowym.
S. założył w r. 1957 Oddział Krakowski Polskiego Tow. Historii Medycyny i był jego prezesem w l. 1966–9 i 1977–82. Był także w r. 1963 członkiem-założycielem Stow. Wychowanków AM oraz byłych Wydziałów – Lekarskiego i Farmaceutycznego, a także jego prezesem od r. 1966. Był członkiem honorowym Węgierskiego Tow. Historii Medycyny (od r. 1979) i Polskiego Związku dla Zwalczania Astmy i Innych Schorzeń Alergicznych (od r. 1981), wszedł w skład Rady Redakcyjnej „Archiwum Historii Medycyny” w r. 1982. Ponadto działał w Stow. Inżynierów i Techników Górnictwa oraz był członkiem m. in. Polskiego Tow. Lekarskiego, Polskiego Tow. Walki z Kalectwem.
S. należał do Stronnictwa Demokratycznego. Był radnym i przewodniczącym Komisji Zdrowia, Zatrudnienia i Opieki Społecznej Miejskiej Rady Narodowej w Wieliczce (1961–9), radnym i przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie (1969–73), potem radnym Rady Narodowej Miasta Krakowa (1976–80). Zmarł 1 XI 1982 w Wieliczce i tam został pochowany w rodzinnym grobowcu. Był odznaczony m. in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981), Medalami: Tomasa Romaya (przez Kubańską Akad. Nauk, 1964) i Mikołaja Kopernika (przez Ogólnopolski Komitet Frontu Jedności Narodu), Złotymi Odznakami «Za zasługi dla ziemi krakowskiej» (1971) i «Za wybitne zasługi dla miasta Wieliczki» oraz wieloma Odznakami, w tym: «Za pracę społeczną i zawodową dla górnictwa ziemi krakowskiej», «Zasłużonemu Opolszczyźnie», «Za zasługi dla Kielecczyzny» i «Zasłużonego Działacza Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa».
W małżeństwie z Haliną z Kotulskich, filologiem w Instytucie Języka Polskiego PAN, miał S. dwoje dzieci: syna Andrzeja Macieja, elektronika, pracownika naukowego Akad. Górn.-Hutn. w Krakowie, i córkę Kingę, lekarza.
Pastelowy portret autorstwa Jana Salamona i fot. w Katedrze Hist. Med. i Farmac. Collegium Medicum (CM) UJ; – Słownik biograficzny polskich nauk medycznych XX wieku, W. 1994 I z. 2; Grochowski J., Profesorowie, docenci, doktorzy habilitowani oraz doktorzy honoris causa Akademii Medycznej w Krakowie w latach 1970–1980, Kr. 1981; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1962, W. 1963 s. 280; toż za r. 1965, W. 1967 s. 773; – Kronika Akademii Medycznej w Krakowie 1950–1970, Kr. 1972; – Wspomnienia pośmiertne i nekrologi: „Arch. Hist. Med.” 1985 nr 1 s. 1–6 (M. Schmidt-Pospuła fot.,), „Dzien. Pol.” 1982 nr 190, 192, 194, „Przegl. Lek.” 1984 nr 4 s. 353 (H. Gaertner), „Szpitalnictwo Pol.” 1984 z. 3 s. 143–4 (tenże); – Arch. Katedry Hist. Med. i Farmac. CM UJ: Akta osobowe S-ego, rkp. nr 760, Dz. XII/15, Dz. IV/59; Arch. Stow. Absolwentów Wydziałów Medycznych UJ w Kr.; Arch. UJ, Wydz. Lekarski: Teczka studencka S-ego; Katedra Hist. Med. CM UJ: Schmidt-Pospuła M., W dziesiątą rocznicę śmierci prof. M. Skulimowskiego, Zwolski S., Dorobek naukowy prof. M. Skulimowskiego; – Informacje żony, Haliny Skulimowskiej z Wieliczki.
Maria Dorota Schmidt-Pospuła