Stichel Robert Fryderyk (1816–1892), pierwszy w Polsce magister nauk weterynaryjnych.
Ur. 22 XII w Altenburgu, stolicy księstwa sasko-altenburskiego. Pochodził z rodziny mieszczańskiej; jego przodek był burmistrzem miasta i w XVII w. przyczynił się do założenia w Altenburgu manufaktury tkackiej, ojciec był właścicielem warsztatu płatnerskiego.
Początkowo studiował S. medycynę, a od r. 1839 weterynarię w Königliche Thierarzneischule w Dreźnie i w r. 1841 uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Po ukończeniu studiów przyjął złożoną mu przez Andrzeja Zamoyskiego propozycję pracy w ordynacji Zamoyskich i przeniósł się do Król. Pol. We wrześniu 1847 Jan Zamoyski wniósł do Rady Lekarskiej Król. Pol. podanie o pozwolenie S-owi na wykonywanie praktyki weterynaryjnej. Dn. 8 X (27 IX st.st.) t.r. Rada wyraziła zgodę pod warunkiem złożenia wymaganego przepisami egzaminu na dowolny stopień weterynaryjny. S. złożył deklarację zdawania na najwyższy stopień, jaki mógł w tym czasie otrzymać (w grudniu 1845 dekretem carskim zamiast starszego weterynarza wprowadzono tytuł wyższy – magistra nauk weterynaryjnych); egzamin odbył się 4 I 1848 (23 XII 1847 st.st.) w Warszawie, prawdopodobnie w języku niemieckim lub po łacinie, ponieważ S. nie znał wtedy języka polskiego. Dn. 30 I (18 I st.st.) 1848 otrzymał S. pierwszy w Król. Pol. dyplom magistra nauk weterynaryjnych. Mając uprawnienia do praktyki weterynaryjnej, pracował przez wiele lat w ordynacji Zamoyskich w Klemensowie; wielokrotnie wyjeżdżał za granicę po zakup dla ordynacji bydła rasowego oraz po konie do Anglii.
Ok. r. 1860 zrezygnował S. z pracy w ordynacji Zamoyskich i przeniósł się do Warszawy, gdzie prowadził szeroką praktykę weterynaryjną w okolicznych ośrodkach hodowlanych i majątkach. Równocześnie sprawował nadzór weterynaryjny nad końmi: pocztowymi, Zakładów Żyrardowskich i gubernatorskimi, utrzymywanymi w warszawskiej Cytadeli. Wg przekazów rodzinnych S. wykorzystując stałe upoważnienie gubernatorskie do wjeżdżania swoim pojazdem do Cytadeli, wywiózł potajemnie w saniach zimą 1864 czterech więzionych tam powstańców, którym dzięki temu udało się zbiec z Król. Pol. Do końca życia S. słabo mówił po polsku. Zmarł 13 III (1 III st.st.) 1892 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (al. C – kw. 62–118).
W małżeństwie z Konstancją baronówną von Breitschwert, Węgierką, miał S. córkę Marię Albertynę, zamężną za Romanem Czarneckim. Prawnuczką S-a była prof. Janina Oyrzanowska-Poplewska, córka Marii Elżbiety Czarneckiej i Kazimierza Oyrzanowskiego, kierownik Zakł. Epizootiologii Wydz. Weterynaryjnego SGGW, wyróżniona Medalem «Sprawiedliwy wśród Narodów Świata» za ratowanie Żydów podczas drugiej wojny światowej.
Millak, Słown. lekarzy wet.; Rozwadowski K., Nekropol weterynaryjny warszawski, W. 1992 s. 76; Staśkiewicz G., Mały słownik historii medycyny weterynaryjnej, L. 1981; – Millak K., Pierwszy dyplom magistra nauk weterynaryjnych wydany w 1848 r. przez Radę Lekarską Królestwa Polskiego i dyplomant Robert Stichel, „Med. Wet.” R. 19: 1963 nr 6 s. 340–2; – Ośrodek Hist. Med. Wet. Pol. Tow. Nauk Wet. w W.: Fot. i dyplom magistra nauk wet. S-a, list pochwalny Królewskiej Szkoły Lecznictwa Zwierząt w Dreźnie z 19 VII 1841, pismo Inspektora Głównego Służby Zdrowia w Król. Pol. z 8 X (27 IX st.st.) 1847 dopuszczające S-a do egzaminu.
Jan Tropiło