Bal Stanisław (1860–1917), pracownik społeczny. Syn Jana i Rozalji, ur. w Hurku pod Przemyślem, ukończył gimnazjum w Przemyślu, a wydział filozoficzny w Wiedniu, gdzie równocześnie słuchał także na wydziale prawa wykładów prof. Wawrzyńca Steina, Karola Mengera i in. Zamianowany nauczycielem w jednem z gimnazjów wiedeńskich, za namową Stefana Zamoyskiego, prezesa galic. Tow. Wzajemnej Pomocy Oficjalistów Prywatnych, objął w r. 1890 posadę w tem Towarzystwie i w r. 1903 został tamże dyrektorem. W r. 1893 jako sekretarz T-wa wydał książkę o jego historji pt. Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Oficjalistów Prywatnych w dniu swego 25-letniego jubileuszu (1869–1893). Jako dyrektor bardzo rozszerzył i rozwinął działalność T-wa, przekształcając je w r. 1904 w Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń Urzędników Prywatnych, czyli z instytucji zapomogowej w asekuracyjną. Kiedy w r. 1906 uchwalono w Austrji ustawę o obowiązkowem ubezpieczeniu emerytalnem urzędników prywatnych, a przewidującą obok powszechnego państwowego zakładu pensyjnego istnienie zakładów emerytalnych zastępczych, Bal uzyskał nadanie Towarzystwu przez rząd praw zakładu emerytalnego zastępczego i przeprowadził odpowiednią do tego reorganizację całej działalności T-wa. W tym nowym charakterze T-wo pod jego kierunkiem stało się potężną społeczną instytucją ubezpieczeniową, zrzeszającą daleko więcej pracowników umysłowych, aniżeli państwowy Zakład Pensyjny. Dzięki B-wi ulokowało T-wo znaczną część funduszów rezerwowych, przez zakupno kilku kamienic we Lwowie, m. i. hotelu George’a, oraz wybudowanie nowego gmachu Hotelu Krakowskiego. Dzięki tej roztropnej polityce finansowej uniknęło klęsk wojny i dewaluacji, a we wskrzeszonem Państwie Polskiem przekształcone zostało ustawą w r. 1921 w obowiązkowy »Zakład Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych«. Prócz pracy zawodowej zajmował się zamłodu również publicystyką i działalnością naukową. Był współpracownikiem czasopisma lwowskiego »Ekonomista polski« za czasów redakcji Stanisława Szczepanowskiego i Witolda Lewickiego (1890–1894), a w lwowskiej »Trybunie«, drukował krytyczne artykuły o Antysemityźmie. W r. 1895 założył we Lwowie wspólnie z prof. A. Kaliną »Towarzystwo Ludoznawcze«, które wydawało cenne czasopismo naukowe pt. »Lud«, i był w tem Towarzystwie kolejno przez dłuższy czas skarbnikiem i wiceprezesem. Przez pewien czas był prezesem lwowskiego komitetu stronnictwa demokratyczno-narodowego i członkiem Rady m. Lwowa. Zmarł 2 II 1917.

Zdzisław Próchnicki