Rogoż Stanisław Karol, krypt. St. R. (1894–1942), dziennikarz, krytyk literacki. Ur. 4 XI w Krakowie, był synem woźnego Jakuba i Leonii z domu Szarata.
Od r. 1905/6 R. uczęszczał do krakowskiego Gimnazjum św. Jacka, gdzie w r. 1913 złożył egzamin dojrzałości. W t. r. rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ (polonistyka), w r. 1914 «przerwane wskutek wojny i przymusowego, czteroletniego pobytu w Rosji» – jak podał w autobiografii z r. 1924 (zapewne przebywał tam jako jeniec wojenny). Studia te kontynuował w tejże uczelni od r. szk. 1918/19 i «po przerwach spowodowanych służbą wojskowa» uzyskał w r. 1922 absolutorium, a 20 VI 1924 doktorat na podstawie pracy Pierwiastki tragiczne w pierwszych utworach Mickiewicza (promotorem był Ignacy Chrzanowski). Przez jakiś czas R. pracował w paryskiej filii Gebethnera i Wolffa, w l. 1927–8 redagował w Paryżu finansowany przez ambasadę polską we Francji tygodnik „Echo Polskie”. Ok. r. 1929 objął w Warszawie faktyczną redakcję „Tygodnika Ilustrowanego” i prowadził to pismo do r. 1936 (?). Następnie został członkiem redakcji rządowej „Gazety Polskiej”, pełniąc funkcję sekretarza i (później?) zastępcy naczelnego redaktora. Był też generalnym sekretarzem polskiego PEN-Clubu.
R. miał dużą łatwość pisania i drukował artykuły na różne tematy, kulturalne i polityczne. Szczególnie była mu bliska literatura piękna, a zwłaszcza proza beletrystyczna. W „Przeglądzie Współczesnym” (1923–4) ogłaszał m. in. artykuły o książkach F. Goetla i J. Żyznowskiego, później zamieszczał liczne recenzje w „Wiadomościach Literackich”, a także w „Skamandrze” (1935–6), „Nowej Książce”, „Tygodniku Ilustrowanym”, „Gazecie Polskiej”. Był też współpracownikiem „Pionu” (artykuły treści politycznej, recenzje). W kilka dni po wybuchu drugiej wojny światowej R. opuścił Warszawę, udając się w kierunku wschodnim. Jakiś czas mieszkał we Lwowie. Uwięziony przez władze radzieckie został osadzony w obozie pracy przymusowej na Syberii, prawdopodobnie koło Nowosybirska. Zwolniony po 20 IX 1941 (jego nazwisko znalazło się na sporządzonej w ambasadzie polskiej w ZSRR i wręczonej tego dnia A. Wyszyńskiemu „Liście osób do odszukania i zwolnienia w pierwszej kolejności”) zamieszkał w Ałma-Acie (Kazachstan), gdzie pracował w delegaturze Rządu RP. Zachorował na tyfus plamisty i zmarł w szpitalu w Ałma-Acie 1 IV 1942 i tam został pochowany.
R. był żonaty (?) z Izą Glinczanką, dzieci nie miał.
Nowy Korbut (Słown. pisarzy), I–IV; Czachowska, Literatura pol. Bibliogr. II; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; – Czachowski K., Obraz współczesnej literatury polskiej 1884–1934, W. 1936 III; Galis A., Juliusz Kaden-Bandrowski i „Tygodnik Ilustrowany”, „Stolica” 1977 nr 26; tenże, Poszukiwacz prawdziwej rozmowy, W. 1977 s. 28–31 i passim; tenże, „Tygodnik Ilustrowany” i proszek „z kogutkiem”, „Stolica” 1977 nr 27; Muszkowski J., Tygodnik Ilustrowany 1859–1934, „Tyg. Ilustr.” 1934 nr 51–2 s. 1022; Paczkowski A., MSZ a prasa emigracyjna, „Roczn. Hist. Czasopiśm. Pol.” T. 9: 1970 z. 2 s. 259; tenże, Prasa i społeczność polska we Francji w l. 1920–1940, Wr. 1979; tenże, Prasa polska w l. 1918–1939, W. 1980 (Historia prasy polskiej); – Dąbrowska M., Dzienniki, W. 1988 II; Kot S., Listy z Rosji do gen. Sikorskiego, Londyn 1955; Lewin L., Na śmierć wygnańca [wiersz] w: tenże, Trzy głosy, W. 1976; Wat A., Mój wiek, Wyd. 2, Londyn 1981; tenże, Ś.p. S. Rogoż, „Polska” (Kujbyszew) 1942 nr 12–13 s. 6; Weintraub W., Szkic autobiografii, „Twórczość” 1986 nr 9 s. 83; Wierzyński K., Pożegnanie przyjaciela, „Tyg. Przegl. Liter. Koła Pisarzy z Polski” (New York) 1942 nr 20 s. 5–6; tenże, Pożegnanie przyjaciela, „Wiad. Pol. Polit. i Liter.” (Londyn) 1942 nr 23; – „Wiad. Pol. Polit. i Liter.” 1943 nr 7 s. 5 (fot.); – Arch. UJ: WF II 478 (tu m. in. autobiografia R-a z r. 1924), S II 522; IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna (A. Bara).
Rościsław Skręt