Ronisz (Ślepowron-Ronisz) Wincenty, pseud.: Agamemnon Gałdowski, Metody Jatowt, Jazon Barszczewski, Fereriusz Karpiński, Agamemnon (1867 lub 1868–1900), dziennikarz, literat. Ur. we wsi Dreglin w pow. sierpeckim w rodzinie pochodzenia frankistowskiego, był synem Marcelego, właściciela dóbr Dreglin i Grzybowo, a także sędziego gminnego, oraz Franciszki z Niemirowskich.
R. uczył się w gimnazjum w Płocku, a później w IV Gimnazjum w Warszawie. Następnie przebywał w Dreglinie, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną, pisując korespondencje, felietony i artykuły do „Korespondenta Płockiego”, a także do „Słowa”, „Ziarna”, „Przeglądu Katolickiego” i in. Pierwszymi większymi publikowanymi utworami były: humoreska Kilka słów o nieszczęściach Ignasia, a głównie o jego niefortunnym romansie z pewną przystojną szatynką (W. 1888) i poemat Ułamki zaginionej powieści (W. 1889; «język lichy, rytm kulawy, treści żadnej» – ocenił go „Przegląd Tygodniowy”). W r. 1890 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w redakcji „Ziarna”; prowadził dział prowincjonalny, rubrykę „Ze Świata”. Pisywał artykuły wstępne, felietony („Przez telefon”) i krytyki literackie. Prace swe podpisywał pseudonimami Agamemnon Gałdowski, Metody Jatowt, Jazon Barszczewski i Fereriusz Karpiński. Pisywał też do warszawskich pism humorystycznych pod pseud. Agamemnon. Ok. 1893 r. przeszedł do redakcji „Gazety Warszawskiej”, gdzie prowadził dział „Informacji” i przeglądów prasy rosyjskiej, a następnie pracował w redakcji „Dziennika dla Wszystkich”. Publikował poezje, a także artykuły o tematyce historycznej, heraldycznej i społecznej, częściowo niepodpisane, w różnych czasopismach warszawskich, m. in. w „Głosie”, „Niwie”, „Roli”, „Tygodniku Polskim”, „Wiśle” oraz w wydawnictwach zbiorowych, jak np. „Prosna. Jednodniówka kaliska na korzyść miejscowego Tow. Dobroczynności” (Kalisz 1895). W „Wiśle” w r. 1891 wydrukował monografię etnograficzną rodzinnej wsi Wieś Dreglin w Sierpeckiem. W r. 1897 ukazała się powieść R-a Po zachodzie słońca (W.). Zmarł 7 IV 1900 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
W małżeństwie z Marią z Jeżyńskich miał R. jedną córkę.
W zbiorach Biblioteki Uniw. Warsz. znajduje się rękopis «podania ludowego» pióra R-a pt. Morozko, Ziuzia i Śniegurka.
Estreicher w. XIX; Gawełek, Bibliogr. ludoznawstwa; Nycek J. B., Ludzie i książki, Płock 1983; – Hertz, Zbiór poetów pol., Ks. 7; Rokoszewski S., Dekadentyzm warszawski, W. 1894 s. 13–15; – „Dzien. dla Wszystkich i Anonsowy” 1900 nr 81 s. 6, 7, nr 82 s. 6, nr 84 s. 3; „Gaz. Warsz.” 1900 nr 94 s. 3; „Kraj” 1900 nr 13 s. 25; „Kur. Warsz.” 1900 nr 27 s. 4, nr 99 s. 7, nr 101 dod. poranny s. 1; „Przegl. Tyg.” 1889 ur 32; „Tyg. Pol.” 1900 nr 15 s. 339; „Ziarno” 1900 nr 15 s. 295; – Arch. Hist. m. st. Warszawy: Zbiory Korotyńskich (XI–2119, tu list R-a z 2 XII 1893 do red. „Gazety Warsz.”); B. PAN w Kr.: rkp. 1881 t. 18, 2159 t. 16, 2264 t. 3; IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna (A. Bara).
Stanisław Konarski