Nowicki Witold Wincenty (1902–1975), dziennikarz, publicysta, tłumacz literatury skandynawskiej. Ur. 9 V w Czeczelniku na Podolu, był synem Adolfa, urzędnika państwowego, i Oktawii z Dzierżbińskich. Po ukończeniu gimnazjum realnego w Bałcie na Podolu egzamin maturalny złożył w Poznaniu w r. 1922. W r. 1926 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie i ukończył je w r. 1930. W r. 1933 N. rozpoczął współpracę z kilkoma pismami codziennymi, m. in. z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, pisując krótkie opowiadania oraz artykuły i informacje na aktualne tematy społeczno-obyczajowe. W r. 1934 został kierownikiem oddziału tegoż dziennika w Gdyni, a w rok później, po przeniesieniu się do Krakowa, kierownikiem wydziału sprzedaży „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w tym mieście. W r. 1936 objął stanowisko redaktora naczelnego „Kuriera Wołyńskiego” w Łucku i sprawował je do r. 1939. Po wybuchu drugiej wojny światowej pracował jako buchalter w młynie we wsi Radowicze koło Włodzimierza Wołyńskiego. W r. 1943 został aresztowany przez Niemców, a następnie wywieziony wraz z rodziną pod Hamburg, gdzie pracował fizycznie w młynie. W r. 1945 w związku z wycieńczeniem i początkami gruźlicy płuc wyjechał na leczenie do Szwecji w ramach akcji Szwedzkiego Czerwonego Krzyża. Po rocznej kuracji podjął pracę dziennikarską, zostając korespondentem „Rzeczypospolitej” i „Repatrianta”, a równocześnie redaktorem naczelnym wychodzącego w Sztokholmie dwutygodnika „Polska Odrodzona (Det Nya Polen)” – organu informacyjnego Min. Spraw. Zagranicznych, wydawanego przez poselstwo polskie dla Polaków przebywających w Szwecji. W r. 1949 objął funkcję korespondenta Polskiej Agencji Prasowej (PAP) w Sztokholmie. W r. n. powrócił z rodziną do kraju i do r. 1965 pracował w redakcji zagranicznej PAP w Warszawie, zajmując się problematyką międzynarodową, a zwłaszcza skandynawską. W l. 1965–8 był ponownie korespondentem zagranicznym PAP w krajach skandynawskich. W r. 1969 przeszedł na emeryturę, kontynuował jednak nadal, aż do ostatnich dni życia, działalność dziennikarską i pisarską.
Wieloletnie kontakty ze Skandynawią umożliwiły N-emu gruntowne poznanie problematyki społeczno-politycznej, gospodarczej, kulturalnej i obyczajowej krajów tej części Europy. Po wojnie stał się jednym z najbardziej kompetentnych i cenionych skandynawistów w Polsce. Związany poprzez redakcję macierzystą z dziennikarstwem agencyjnym, współpracował także z wieloma pismami, radiem i telewizją. Jego korespondencje drukowały przez wiele lat m. in. „Trybuna Ludu”, „Głos Szczeciński”, „Przekrój”, „Widnokręgi”, „Panorama Północy”. W r. 1971 wydał książkę Szwedzi. Polityka, obyczaje (W., wyd. 2. W. 1973), będącą studium współczesnej rzeczywistości szwedzkiej. Był także współautorem książki Współczesna Skandynawia (W. 1974). Znając 7 języków obcych, w tym trzy skandynawskie, zajmował się też pracą przekładową: tłumaczył pozycje z zakresu literatury pięknej i krajoznawczej autorów szwedzkich i duńskich oraz radzieckich, m. in. „Kraj, który czeka” G. Adolfssona (1951), „Zakazana strefa” P. Wästberga (1963), „Na poddaszu świata” J. Myrdala (1964), „Polinezyjski pasat” S. Holmsena (1957), „Ostatni ludożercy” J. Bierre (1960), „Syberyjskie diamenty” W. Osipowa (1961). Zmarł nagle 17 VIII 1975 w Rucianach, pochowany został na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z małżeństwa z Elżbietą Piekarską pozostawił synów: Andrzeja, dziennikarza, i Tomasza, technika łączności.
Ślaski K., Tysiąclecie polsko-skandynawskich stosunków kulturalnych, Wr. 1977; – „Daily News–PAP” 1975 nr 192; „Tryb. Ludu” 1975 nr 195; „Tyg. Powsz.” 1975 nr 38; „Życie Warsz.” 1975 nr 193, 194, 195; – Arch. Centr. Ośrodka Dok. Prasowej przy PAP; Arch. PAP w W.: życiorys i akta personalne N-ego; – Papiery rodzinne N-ego w posiadaniu żony Elżbiety Nowickiej w W.; – Artykuł opracowano na podstawie materiału dostarczonego przez syna Andrzeja Nowickiego.
Red.