Zanim jej pasją stały się polityka i kolekcjonowanie narodowych pamiątek,  były nią zagraniczne podróże i romanse. Niechętnie z początku bywała na salonach, bo nie mając wiele do powiedzenia bała się zdradzić ze swą ignorancją.  Nie otrzymała żadnego wykształcenia, lecz jako jedyna dziedziczka wielkiej fortuny ojca, już w wieku 15 lat stanęła na ślubnym kobiercu z Adamem Czartoryskim, synem księcia Augusta, wojewody ruskiego. Zeszpecona ospą, brzydka, nie podobała się specjalnie wykształconemu i dobrze rokującemu młodzieńcowi, skutkiem czego ich pożycie nie układało się zbyt harmonijnie. W młodziutkiej, pełnej wdzięku i zalotności księżnie zaszła jednak potem radykalna zmiana. W rozbawionym towarzystwie dworu stanisławowskiego odkryła swoje walory i rozwinęła talent zjednywania sobie ludzi. Stała się rywalką nielubiącej jej Elżbiety Lubomirskiej, która chciała zawładnąć niepodzielnie królem Stasiem. Ubiegał się też o jej względy ambasador rosyjski w Warszawie, ks. Mikołaj Repnin, który zakochany w niej po uszy służył pomocą księstwu i nawet po opuszczeniu polskiej placówki nie zerwał z nimi kontaktu.  W czasie podróży zagranicznych księżna podbiła swoim urokiem towarzystwo angielskie, a młody Francuz, książę de Lauzun, zupełnie stracił dla niej głowę. Nie zważając na obecność zazdrosnego Repnina, Lauzun podążył za nią do Spa, gdzie wkrótce zjawił się także Franciszek Ksawery Branicki, którego uczucia dla Izabeli były silniejsze nawet od  rozkazów królewskich. W tym okresie swego życia, zapełnionego beztroską, sentymentalizmem i romansami, księżna stworzyła na wzór francuskiego Trianonu wiejską siedzibę swego rodu Powązki, gdzie wśród grot, kaskad i świątyń stały słomą kryte, a pięknie urządzone wewnątrz chatki, w których odbywały się urokliwe przyjęcia.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów o Elżbiecie (Izabeli) Czartoryskiej z Flemmingów, czytaj w biogramie i na innych stronach naszego serwisu.